О Беларусь, мая шыпшына

 

О Беларусь, мая шыпшына,

зялёны ліст, чырвоны цвет!

У ветры дзікім не загінеш,

чарнобылем  не зарасцеш.

 

Пялёсткамі тваімі стану,

на дзіды сэрца накалю.

Тваіх вачэй – пад колер сталі –

праменне яснае люблю.

 

Ніколі пройме з дзікім ветрам

не развіваць дзявочых кос.

Імкнешся да Камуны Свету,

каб радасць красавала скрозь.

 

Варожасць шляху не зачыніць:

у перашкодах дух расце.

О Беларусь, мая шыпшына,

зялёны ліст, чырвоны цвет!

1925 

 

Калі вусны шапталі

 

Калі вусны шапталі – не трэба! –

дык у вачах свяцілася – любы, імкніся…

І ў вачах было вечна палкае мора і неба:

у нязмерных глыбінях нязмерныя высі.

 

А калі паспляталіся сцені,

зоры ў небе і моры вянком завіліся.

Над зямлёю тады летуценні жылі ў летуценнях:

у нязмерных глыбінях нязмерныя высі.

 

І ў той час, што не знае падобных,

ў захапленні і месяц на хмарах спыніўся.

Векавечныя тайны ў адзін знітаваліся подых:

у нязмерных глыбінях нязмерныя высі.

 

А калі рассыпаліся зоры,

што звіваліся ў небе і моры калісьці,

даляведныя вочы праменілі шчасце і гордасць:

у нязмерных глыбінях нязмерныя высі.

1926

 

Трыпціх

 

I

Журавінамі плача восень,

апавіўся тугою абшар.

Я не ведаю, можа, здалося,−

незвычайна баліць душа.

 

Апавіўся тугою абшар,

а верасень сэрца калечыць.

Незвычайна баліць душа,

быццам цісне нешта на плечы.

 

А верасень сэрца калечыць,

пальцамі жоўтых кляновых лістоў.

Быццам цісне нешта на плечы,

галаву схіляе на дол.

 

II

Ой, туга! Хай ляціць з журавамі,

хай на ніцыя лозы туга ляціць.

Нас жыццё віратлівае вабіць

і спяваць будзе з намі ў трысці.

 

Хай на ніцыя лозы туга ляціць,

доля наша павінна быць з намі.

І спяваць будзе з намі ў трысці

між сцюдзёна-ліловых туманаў.

 

Доля наша павінна быць з намі,

бо дагэтуль яе не было.

Між сцюдзёна-ліловых туманаў

апране нас сваім крылом.

 

III

Каля возера, пушчы зымшалай

я на пасту калісьці ганяў.

Мне здавалася: жоўкне памалу

і засохне прыбалотны хмызняк.

 

Я на пасту калісьці ганяў,

дзераза пасцілалася ў ногі.

…І засохне прыбалотны хмызняк,

калі песня журбу не прагоніць…

 

Дзераза пасцілалася ў ногі,

вецер сыпаў лістоту далоў.

Калі песня журбу не прагоніць,−

яе не адкіне далонь!

1923

  

Дарагая…   Каханая…

 

Дарагая… каханая… залатая…

Ці ты чуеш, як цяжка мне?

Можа косы твае расплятаюць

там далёка, далёка дзесь…

 

Не магу расказаць я пра тое,

што ля сэрца і ў сэрцы маім.

Я не знаю даўно супакою,

а ці варта каго маліць?

 

У адчаі сцюдзёным сціскаю,

ашчаперыўшы рукамі, чало.

Твая постаць маўклівая такая,

быццам вусны працяў замок.

 

Як лісты вераснёвыя, ўпрочкі

разлятаюцца думкі мае.

Только здані панікліва крочаць

каля сцен камяніц, каля дрэў.

 

Вышчараюцца хіжа са шчылін,

мкнуцца думкі мае натаваць…

Што зрабілі мы ім, дзяўчына,

і чаму гэты крык – “не твая”?

 

Залатая… каханая… дарагая…

Адно знаю: іду і пайду.

Хай і пекла ля воч мільгае –

не супыніць маю хаду

1925 

 

*  *  *

 

Ведаю, што і я памру, як і ўсе,

што па смерці нічога не будзе трэба.

Тым мацней люблю ўвесь шырокі свет

і гэта – пярэстае збольшага – неба.

 

Перачуць усю боль і ўсю слодыч жыцця,

акунуцца ў прадонне жыцця з галавою.

Пераслухаць, як хвалі ў вятрах шалясцяць,−

гэта шчасце! Хай скажуць – малое…

 

Перайначыць, спыніць, можа, сілы няма,

а плысці супроць плыні магчыма.

На шляху калі хто і залом заламаў,−

падарожжа не зменіць, не спыніць.

 

Церушыцеся, шаты, лісцём залатым,

вы красою праменілі гордай.

Чаравалі мяне (мо затым, не затым?)

ціхіх шэптаў акорды, акорды…

1926